Η γιόγκα λέει ότι ο έλεγχος των σκέψεων και των συναισθημάτων είναι μια πολύ σημαντική δεξιότητα.
Μας άρεσε πως ανέπτυξε αυτό το θέμα η Ελίζαμπεθ Γκίλμπερτ στο βιβλίο της «Eat. Pray. Love.»
".........Πιστεύω ότι και το πεπρωμένο είναι μία σχέση, ένα παιχνίδι ανάμεσα στη θεία χάρη και την επίμονη αυτενέργεια. ... Υπάρχουν πολλά στο πεπρωμένο μου που δεν μπορώ να ελέγξω, άλλα πράγματα όμως εμπίπτουν στην δικαιοδοσία μου. Μπορώ να αποφασίσω πώς θα διαθέτω το χρόνο μου, με ποιους θα αλληλεπιδράσω, με ποιον θα μοιραστώ το κορμί, τη ζωή, τα χρήματα και την ενέργειά μου. Μπορώ να επιλέξω τι θα φάω, τι θα διαβάσω και τι θα σπουδάσω. Μπορώ να επιλέξω πώς θα κρίνω τα ατυχή περιστατικά της ζωής μου, αν θα τα δω σαν κατάρες η σαν ευκαιρίες. (Και στις περιπτώσεις που δεν καταφέρνω να φτάσω στην πιο αισιόδοξη άποψη, γιατί λυπάμαι πολύ τον αναθεματισμένο εαυτό μου, μπορώ να συνεχίσω την προσπάθεια να αλλάξω νοοτροπία). Μπορώ να επιλέξω τα λόγια και τον τόνο της φωνής μου οταν μιλάω στους άλλους. Και το κυριότερο, μπορώ να επιλέξω τις σκέψεις μου.
Αυτή η τελευταία έννοια είναι για μένα μία ριζικά καινούρια ιδέα. Μου το επισήμανε πρόσφατα ο Ρίτσαρντ, όταν παραπονιόμουν πως δεν μπορούσα να πάψω να μελαγχολώ. Είπε: «Φαγού, πρέπει να μάθεις να διαλέγεις σκέψεις, όπως ακριβώς διαλέγεις τι ρούχα θα φορέσεις κάθε μέρα. Είναι μία ικανότητα που μπορείς να καλλιεργήσεις. Αν θες τόσο πολύ να ελέγχεις πράγματα στη ζωή σου, ασχολήσου με το μυαλό σου. Είναι το μόνο πράγμα που θα έπρεπε να προσπαθείς να ελέγχεις. Παράτα όλα τα άλλα, εκτός απ’αυτό. Γιατί αν δε μάθεις να κουμαντάρεις τη σκέψη σου, έχεις μπλέξει άσχημα για πάντα.
Εκ πρώτης όψεως, αυτό φαινόταν σχεδόν αδύνατο. Να ελέγχεις τις σκέψεις σου; ... Φυσικά, η εγκατάλειψη τους είναι μία θυσία. Είναι μία απώλεια των παλιών συνηθειών που ενθαρρύνει παλιές μνησικακίες και γνώριμες βινιέτες. Φυσικά, όλα αυτά χρειάζονται εξάσκηση και προσπάθεια. Δεν είναι ένα μάθημα που ακούς μία φορά και γίνεται κτήμα σου αμέσως. Είναι μία συνεχής επαγρύπνηση και εγώ θέλω να το κάνω.
................
Άρχισα λοιπόν να παρακολουθώ άγρυπνα τις σκέψεις μου όλη μέρα. Επαναλαμβάνω αυτόν τον όρκο 700 φορές την ημέρα: «Δε θα γίνω λιμάνι αρνητικών σκέψεων». Κάθε φορά που εμφανίζεται μία αρνητική σκέψη, επαναλαμβάνω τον όρκο. Την πρώτη φορά που άκουσα τον εαυτό μου να το λέει, τινάχτηκα νοερά στη λέξη «λιμάνι». Φυσικά, το λιμάνι είναι ένα είδος καταφυγίου, ένα σύνορο. Φαντάστηκα το λιμάνι του μυαλού μου- λίγο τσαντισμένο και ανεμοδαρμένο ίσως, αλλά σε καλή θέση με αρκετό βάθος. Το λιμάνι του μυαλού μου είναι ένας ανοιχτός όρμος, η μόνη πρόσβαση στο νησί του εαυτού μου (ναι, είναι νησί καινούριο, ηφαιστειογενές, αλλά εύφορο και με καλές προοπτικές). Είναι αλήθεια ότι αυτό το νησί πέρασε μερικούς πολέμους, τώρα όμως δεσμεύεται με ειρήνη υπό έναν καινούριο ηγέτη (εμένα), που καθιέρωσε καινούρια πολιτική για την προστασία του τόπου. Και τώρα- ας ακουστεί το μήνυμα στις εφτά θάλασσες – υπάρχουν στα βιβλία πάρα πολύ αυστηροί νόμοι για το ποιος μπορεί να μπει σ’αυτό το λιμάνι. ...
Πρόκειται για ένα ήσυχο λιμάνι, μία είσοδο σ’ένα θαυμάσιο και περήφανο νησί που μόλις τώρα αρχίζει να καλλιεργεί γαλήνη. Αν υπακούετε σ’αυτούς τους καινούριους νόμους, αγαπητές μου σκέψεις, είσαστε ευπρόσδεκτες στο μυαλό μου, διαφορετικά, θα σας στείλω από κει που ήρθατε: στη θάλασσα.........."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου